Achtergronden

De grootste wiskundige prestatie van de achttiende eeuw was de ontwikkeling van de "calculus", van de "analyse". Daarbij gaat het om differentiaal- en integraalrekening, de functietheorie en alles wat daaruit voortvloeide. De belangrijkste rol daarin werd vervuld door Leonhard Euler (1707 - 1783). Euler leerde de wiskunde in Basel van Johann Bernoulli (1667 - 1748) en werd in 1773 opvolger van Daniël Bernoulli (1700 - 1782, zoon van Johann Bernoulli) als hoogleraar in St. Petersburg.
Vooral dankzij een fenomenaal geheugen (hij kende bijvoorbeeld de eerste zes machten van de eerst 100 priemgetallen uit zijn hoofd evenals alle formules uit de trigonometrie en de analyse en een grote hoeveelheid gedichten) kon hij zelfs toen hij volslagen blind was zijn onvoorstelbare productiviteit op het gebied van de wiskunde en de mathematische fysica handhaven.
Met "Introductio in Analysin Infinitorum" schreef hij in 1748 het eerste samenhangende werk over analyse.
Toch was Euler bepaald geen monomane excentrieke wiskundige, maar vooral een gezinsmens (hij had 13 kinderen waarvoor hij allerlei spelletjes ontwierp).

Lees ook op deze site: Differentiaalrekening